Prof. Stefan Anker jest kardiologiem. Studiował medycynę na Wydziale Medycyny (Charité) Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie, gdzie również zdobył stopień doktora. Następnie zajmował się badaniami klinicznymi w londyńskim Imperial College. Po powrocie do Niemiec objął profesurę w szpitalach klinicznych w Berlinie (Charité) i w Getyndze. Do najważniejszych obszarów jego badań należą mechanizmy metabolizmu tkankowego w przewlekłych chorobach serca i kwestie kardiologiczno-onkologiczne u pacjentów onkologicznych w zaawansowanym stadium choroby. Koncentruje się na opracowaniu nowatorskich koncepcji leczenia ukierunkowanych z jednej strony na zapobieganie utracie masy ciała przewlekle chorych przy jednoczesnym budowaniu masy mięśniowej i tkanki tłuszczowej, a z drugiej strony na rozwijaniu terapii kardiologicznych dla pacjentów z nowotworami. Jego największe osiągnięcia badawcze w dziedzinie kardiologii obejmują uznanie niedoboru żelaza za cel terapeutyczny u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z anemią lub bez anemii oraz szereg badań wykazujących korzyści dożylnego podawania żelaza, które weszły w skład wytycznych w zakresie leczenia pacjentów z niewydolnością serca. Pracuje w Berlińsko-Brandenburskim Centrum Terapii Regeneracyjnych, ośrodku działającym przy szpitalu Charité. Jest członkiem German Centre for Cardiovascular Research i pełni również funkcję wiceprezesa Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC).

Prof. Piotr Ponikowski jest kardiologiem i specjalistą chorób wewnętrznych. Od początku kariery naukowej związany z Uniwersytetem Medycznym we Wrocławiu, gdzie uzyskał stopień doktora i habilitację. W 2002 r. otrzymał nominację profesorską. Prowadził badania w szwedzkim Szpitalu Klinicznym Karolinska oraz londyńskich Imperial College i Royal Brompton Hospital. Jego zainteresowania naukowe dotyczą niewydolności serca (badania  kliniczne  i eksperymentalne), leczenia interwencyjnego chorób układu krążenia oraz badań nad oceną regulacji odruchowych w układzie krążenia i oddychania. Jego praca badawcza przyczyniła się do poszerzenia wiedzy na temat wpływu zaburzeń kontroli odruchów krążeniowo-oddechowych w patofizjologii niewydolności serca w kontekście leczenia niewydolności serca. Przedmiotem jego badań jest również wpływ zaburzeń mechanizmów krążenia obwodowego na postęp niewydolności serca. W kręgu zainteresowań badawczych prof. Ponikowskiego znajdują się ponadto choroby współistniejące z niewydolnością serca (ze szczególnym uwzględnieniem niedoboru żelaza) oraz ostra dekompensacja niewydolności serca. Wśród jego największych osiągnięć w ostatnim czasie można wymienić odkrycie wskaźników występowania oraz następstw klinicznych niedoboru żelaza w niewydolności serca, a następnie przedstawienie dowodów użyteczności leczenia suplementacyjnego żelazem osób cierpiących na to schorzenie. Jest współautorem ponad 550 publikacji w czasopismach recenzowanych. W 2016 r. został uznany za jednego z czterech najbardziej  wpływowych  polskich  naukowców  w  rankingu  Thomson  Reuters  „The World’s Most Influential Scientific Minds 2015”. Od 2016 r. pełni funkcję prorektora ds. nauki Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu. Jest także przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego.

Informacja o wspólnych badaniach

Współpraca profesorów Ankera i Ponikowskiego rozpoczęła się ponad 20 lat temu i zaowocowała licznymi osiągnięciami. Najważniejszym z nich był pierwszy w historii opis powszechności występowania kacheksji sercowej u pacjentów z niewydolnością serca. Istotne było również odkrycie, że niedobór żelaza jest częstym czynnikiem komplikującym naturalny przebieg niewydolności serca. W ślad za tymi spostrzeżeniami uruchomiono badania kliniczne, nastąpiła poprawa rokowań, a także opracowano nowe metody leczenia oraz zalecenia dotyczące niwelowania niedoboru żelaza u pacjentów z niewydolnością serca. Działając w ramach Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC), w 2016 r. prof. Anker i Ponikowski (jako przewodniczący) opracowali „Wytyczne ESC dotyczące diagnostyki i leczenia ostrej i przewlekłej niewydolności serca”. Dokument ten uznaje się za jeden z ważniejszych w światowej praktyce klinicznej i był on już cytowany kilkaset razy.

 

 

Cofnij