Urodził się w 1941 r. Jest chemikiem.
Studia ukończył na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu (1963), a doktorat z nauk chemicznych uzyskał w 1970 r. Habilitował się w 1975 r., tytuł profesora otrzymał w roku 1986, a profesora zwyczajnego
w 1991 r. Jest członkiem-korespondentem Polskiej Akademii Nauk (1994) oraz członkiem Akademii Inżynierskiej (1999). Od 1987 r. kieruje Zakładem Chemii Metaloorganicznej Wydziału Chemii UAM. W latach 1978-81 był wicedyrektorem Instytutu Chemii UAM, następnie dziekanem Wydziału Chemii UAM (1985-1988), a w latach 1988-1990 rektorem UAM.

Autor lub współautor i edytor 14 książek, ponad 330 publikacji i rozdziałów w książkach oraz ponad 120 patentów i zgłoszeń patentowych, 42 technologii, z których 14 wdrożono w Przedsiębiorstwie Innowacyjno-Wdrożeniowym „UNISIL” w Tarnowie-Mościcach. W 1990 r. utworzył Fundację UAM, a pięć lat później, pierwszy w Polsce Park Naukowo-Technologiczny w Poznaniu, którego jest dyrektorem.
Przewodniczący Komitetu Chemii PAN (1996-2007), Przewodniczący Komitetu Narodowego Międzynarodowej Unii Chemii Czystej i Stosowanej (1996-2007) i wiceprzewodniczący Komitetu Badań Naukowych (1997-2000), członek Prezydium PAN (od 2002 r.), wiceprzewodniczący Komitetu Polityki Naukowej Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2005-2008), członek Mirror Group Europejskiej Platformy Zrównoważonej Chemii (2005), a od 1996 r. członek polskiego wydania ?Encyklopedii Britanica?.

Wielokrotnie nagradzany za osiągnięcia naukowe, m.in. Nagrodą Prezesa Rady Ministrów (2001), Medalem Jędrzeja Śniadeckiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego (2002), Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w kategorii ?badania na rzecz nauki? (2009). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1984), Nagrodą Miasta Poznania (1988), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1998), Krzyżem Kawalerskim (1989) i Komandorskim (1998) Orderu Odrodzenia Polski.

Badania profesora Bogdana Marcińca koncentrują się na poszukiwaniu nowych reakcji katalitycznych, przede wszystkim w chemii krzemu i ich wykorzystaniu w opracowaniu syntez i małotonażowych technologii fine chemicals i chemical specialties, a także ich wdrożeniu w przemyśle. Laureat wniósł wybitny wkład w rozwój nowoczesnej chemii metaloorganicznej, rozwijając twórczo nowe metody syntezy związków krzemoorganicznych, w tym nowych materiałów o różnorodnych zastosowaniach i jeszcze większych perspektywach nowych zastosowań. Jedną z głównych metod syntezy związków krzemoorganicznych, która jako jedyna znalazła powszechne zastosowanie przemysłowe, jest hydrosililowanie katalizowane kompleksami metali. Prof. Marciniec jest wiodącym światowym specjalistą w zakresie takich reakcji, autorem pierwszego całościowego opracowania procesów hydrosililowania, zawartego w książce Comprehensive Handbook on Hydrosilylation (Pergamon Press).

Prof. Bogdan Marciniec został nagrodzony przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej za odkrycie katalitycznych reakcji sililującego sprzęgania olefin, a także alkinów i związków zawierających wiązanie heteroatom-węgiel z winylosilanami oraz ich zastosowanie w syntezie prekursorów materiałów krzemoorganicznych o zaprogramowanych właściwościach. Profesor Bogdan Marciniec wykorzystał w/w nowe reakcje w chemii krzemu, zaś nowe katalizatory hydrosililowania – w procesie sieciowania silikonów, w opracowaniu syntez i technologii silanowych środków sprzęgających, modyfikowanych polisiloksanów oraz funkcjonalizowanych silseskwioksanów jako nanonapełniaczy i nanokompozytów materiałów hybrydowych, a także syntez polimerów winyleno-aryleno-sililenowych jako materiałów optoelektronicznych. Odrębnym zagadnieniem jest zastosowanie produktów reakcji sililującego sprzęgania i metatezy winylosilanów w syntezie wysoce pi-sprzężonych związków organicznych.

Prof. Bogdan Marciniec wprowadził do literatury światowej termin ?silicometallics? (związki zawierające wiązanie metal-krzem; przez analogię do terminu ?organometallics?), jako odpowiedzialnych za katalizę kompleksami metali
w chemii związków krzemu. Efektem jego działalności było odkrycie ważnych reakcji katalitycznych nie tylko w chemii związków krzemu, ale również boru i germanu prowadzących do syntez prekursorów zaawansowanych materiałów
i nanomateriałów. Są to pionierskie prace w nowym obszarze tzw. chemii metalonieorganicznej.

Cofnij