Prof. Lech Leciejewicz urodził się w Poznaniu w 1931 r. Mediewista, historyk i archeolog, ukończył studia na Uniwersytecie Poznańskim, doktoryzował się w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN (1958 r.), tam też uzyskał habilitację (1967 r. ). Od 1973 r. profesor nadzwyczajny, od 1979 r. profesor zwyczajny. Jest profesorem w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego.

W latach 1954-2001 pracował w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN (obecny Instytut Archeologii i Etnologii PAN), od 1968 do 1971 r. był kierownikiem Zakładu Archeologii Wczesnośredniowiecznej, od 1971 do 2001 r. kierował Zakładem Archeologii Nadodrza we Wrocławiu (obecnym Oddziałem Instytutu Archeologii i Etnologii PAN).

Odbył staże i stypendia w Niemczech, Włoszech, Francji i Danii. Prowadził badania wykopaliskowe w Polsce, Włoszech, Francji, Hiszpanii, a także konsultacje badań w Hiszpanii i Szwecji.

Członek Komitetów Naukowych PAN: Słowianoznawstwa (1969-1983, 1990-1992), Nauk Historycznych (1975-1983), Nauk Pra- i Protohistorycznych (1990-), a także wielu polskich i międzynarodowych towarzystw i organizacji naukowych.

W 1985 r. otrzymał nagrodę Polskiego Towarzystwa Archeologicznego i Numizmatycznego im. J. Kostrzewskiego. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1974) i Krzyżem Kawalerskim OOP (1989).

Opublikował ponad 100 prac i wiele książek z zakresu dziejów kultury średniowiecznej Polski i Europy, m. in.: Normanowie -1979, Słowianie Zachodni. Z dziejów tworzenia się średniowiecznej Europy -1989, Nowa postać świata. Narodziny średniowiecznej cywilizacji europejskiej – 2000 (książka, wydana w serii „Monografie humanistyczne FNP”, nominowana była do nagrody im. Jana Długosza w 2001 r.).

Autor dzieła Nowa postać świata. Narodziny średniowiecznej cywilizacji europejskiej, jeden z najwybitniejszych współczesnych polskich archeologów i historyków, podejmuje problem ważny dla historyków, archeologów, językoznawców, problem który wyjaśnia genezę zachowań wspólnot etnicznych i państwowych. Ukazuje świat cywilizacji europejskiej, obszar, na którym powstały normy uznawane dziś za podstawowe w życiu społeczeństw, a który wykształcił się w ciągu pół tysiąca lat (V-XI w. po Chr.) w granicach zbliżonych do dzisiejszych. Przedstawia dzieje tego kręgu cywilizacyjnego poczynając od czasu katastrofy Imperium Rzymskiego poprzez lata tworzenia przez nowe ludy pierwotnych form organizacji społecznych, doprowadzając narrację do stulecia XI, kiedy nastąpiło włączenie do kręgu cywilizacyjnego krajów „Nowej Europy”. Formująca się Europa nie jest tu wyizolowana, lecz ukazana w całym bogactwie powiązań wewnętrznych. Niewątpliwym novum tej pracy jest pokazanie na tle barwnych dziejów politycznych owych czasów przełomu konkretnej kultury poszczególnych ludów, odkrywanej w badaniach archeologicznych, w tym także najnowszych.

Praca stanowi dzieło fundamentalne, ważne dla całej europejskiej historiografii.

Cofnij